ในประเทศไทยการเล่นหุ่นเชิด ได้รับการยกย่องให้เป็นผู้บุกเบิก ของโรงละครเต้นรำคลาสสิก ใน 2001 ที่ได้กล่าวถึงในเอกสาร และเป็นรูปแบบที่นิยมของความบันเทิงในปีก่อนหน้า เฉพาะการนำเสนอแทบจะไม่เป็นรูปแบบของหนังใหญ่ (หนัง= สกิน) มีการเล่นสูงที่มีถึง 2.5 เมตร และกว้าง 1.5 เมตร ที่ทำจากหนังควายมืดดำขำ บางส่วนของพวกเขามีความนิยมชื่นชอบ โดยเป็นงานศิลปะเพราะรายละเอียดพิถีพิถันของพวกเขาและพื้นที่สีที่แตกต่างกัน

ในขณะที่การเล่นหนังใหญ่ มักจะใช้เวลามากของความพยายามเพราะมีประมาณ 20 ผู้เล่นที่จำเป็นที่เคลื่อนย้ายอย่างมากของร่างแข็งทื่อหลังจอที่มีค่อนข้างใหญ่ สัดส่วนสำหรับการเล่นหนังตะลุงมีขนาดเล็กมาก (ตะลุง = พัทลุง; ชนบทรอบ ๆ เมืองในภาคใต้ของประเทศไทยที่ใช้ในการเป็นศูนย์กลางของศิลปะนี้) ถึงแม้ว่ามีวงออเคสตรา ที่นอกจากนี้ยังมีเพลงพื้นหลังสำหรับรุ่นนี้เป็นที่นิยมในการเปรียบเทียบกับหนังใหญ่ ผู้เล่นที่ใช้ร่าง พวกเขาจะมีความยืดหยุ่นเพียงหนึ่งเมตรในความสูง และพูดคุยด้วยตัวเองที่จะอธิบายเรื่องราวให้กับผู้ชม ส่วนใหญ่เนื้อหาของการเล่นเป็นตอนของรามเกียรติ์รุ่นไทยของอินเดียมหากาพย์รามายณะ นอกจากนี้ยังชอบที่จะมีกลอนสดเรื่องราวเทพนิยายเหมือนที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมทางสังคมหรือในท้องถิ่นในปัจจุบัน