ประเทศไทยยังคงมีพื้นที่เกษตรกรรมเป็นแหล่งเศรษฐกิจ และเป็นหนึ่งในสามของพื้นที่ทั้งหมดที่ใช้เพื่อการเกษตร เนื่องจากการเพิ่มขึ้นในประสิทธิภาพของอัตราส่วน ในการผลิตของประชากรที่ทำงานบนที่ดินลดลงจาก 80% ถึง 65% ประสิทธิภาพดังกล่าวรวมถึงวิธีการเพาะปลูกทดแทน มีการพัฒนาการใส่ปุ๋ย การขยายตัวของพื้นที่เพาะปลูกและโดยเฉพาะอย่างยิ่งเครื่องจักร

ข้าว

ข้าวเป็นสินค้าเกษตรที่สำคัญที่สุด และยังคงเป็นอาหารหลัก ประเทศไทยยังคงส่งออกข้าวมากที่สุดในโลกแม้ว่าการส่งออก ในขณะนี้จะลดลงเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม "ข้าวฤดูแล้ง" หรือข้าวไร่ ซึ่งส่วนใหญ่ได้รับการปลูกในทางภาคเหนือและทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ไม่สามารถส่งออกเพราะมีคุณภาพต่ำ ข้าวนา ปลูกในที่ดินป่าพรุที่พบในทางภาคกลางของประเทศไทยและประมาณครึ่งหนึ่งนี้คือการส่งออก นับตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองในประเทศไทยมีความหลากหลายของการผลิตที่สั่งน้อยขึ้นอยู่กับการเพาะปลูกข้าวเดี่ยว

สินค้าที่ส่งออกทดแทน

ในทางภาคเหนือข้าวจะถูกแทนที่ด้วยข้าวโพดและมากกว่า 70% จะส่งออก
การผลิตแป้งมันสำปะหลังหรือมันสำปะหลังได้เพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่านับตั้งแต่กลางทศวรรษที่หกสิบ การเพาะปลูกอ้อย และกาแฟได้กลายเป็นความสำคัญมากขึ้น ความก้าวหน้าครั้งใหญ่ถูกสร้างขึ้นมาในการผลิตผักและผลไม้ด้วยเช่นกัน
ประเทศไทยได้กลายเป็นผู้ผลิตที่ใหญ่ที่สุดของโลก ของการผลิตสับปะรดก่อนหน้าฟิลิปปินส์และบราซิล โดยส่วนใหญ่จะผลิตโดยเกษตรกรรายย่อย มีบริษัทเพียง 25% ที่ผลิตสำหรับบรรจุกระป๋อง
ส่วนใหญ่สวนยางจะพบอยู่ในทางภาคใต้ ซึ่งคิดเป็น 15% ของการผลิตทั่วโลก ประเทศไทยเป็นผู้ผลิตสามรายใหญ่ที่สุดหลังจากมาเลเซียและอินโดนีเซีย ซึ่งการเพาะปลูกเกือบทั้งหมดจะถูกส่งออกไปญี่ปุ่น